|
Қурайш бу усул фойда бермаганини кўргач, Маккада ва Ҳабашистонда бошқа қуролни - Исломга ва мусулмонларга қарши ташвиқот воситасини ишга солди. Ташвиқотнинг барча турлари - мунозара қилиш, ҳужжат келтириш, сўкиш, миш-мишлар тарқатиш кабилардан фойдаланишди. Исломий ақидага, унинг тарғиботчисига қарши туҳматлар уюштиришди. Расулуллоҳ с.а.в.ни ёлғончига чиқаришга уринишди. Муҳаммадга қарши Маккада ва унинг ташқарисида, хусусан, ҳаж мавсумида ташвиқот қилиш кўзланган ҳар бир сўзни пухта тайёрлай бошлашди. Қурайшликларнинг Расулуллоҳ с.а.в.га қарши ташвиқот қилишга қанчалик эътибор беришганини ушбу ҳодисадан ҳам билса бўлади. Улардан бир нафари ҳаж мавсумида Маккага келганларга Муҳаммад тўғрисида нима дейишни маслаҳатлашиб олиш учун Валид ибн Муғийранинг уйига тўпланди. Баъзилари уни коҳин дейишни таклиф қилди. Валид ибн Муғийра Муҳаммад айтаётган гаплар коҳинларнинг ғулдираши ҳам, хиргойиси ҳам эмас, деб унинг таклифини рад этди. Баъзилари Муҳаммадни жинни деймиз, деган таклифни ўртага ташлади. Валид бу таклифни ҳам Муҳаммадда жинниликнинг бирор аломати йўқ, деб рад этди. Бошқалар Муҳаммадни сеҳргар, деймиз деган раъй билдирди. Валид бунга ҳам Муҳаммад тугунларга дам солмайди ва сеҳргарлар каби бирор иш қилмайди, деб кўнмади.
Узоқ тортишув ва мунозаралардан кейин Муҳаммадни сўз сеҳргари деб айблашга келишиб тарқашди. Кейин ҳажга келган араблар орасида юриб, Муҳаммад сўз сеҳргари, унга қулоқ солманглар, у айтаётган гаплар сеҳр бўлиб, кишини ака-укаларидан, ота-онасидан, хотини ва қариндошларидан ажратиб юборади. Ким унга қулоқ солса, Муҳаммад уни сеҳрлаб, аҳли оиласидан ажратиб юборишининг хавфи бор, деб огоҳлантиришди. Лекин бу ташвиқот ҳам фойда бермади ва Ислом даъватини тўхтата олмади. Кейин Қурайш Назр ибн Ҳориснинг олдига бориб, Расулуллоҳ с.а.в.га қарши ташвиқот юритишга ундади. Шундан кейин Назр Расулуллоҳ с.а.в. одамларни Оллоҳнинг динига даъват қилиб тўплаган ерларига Расулуллоҳ с.а.в.дан кейин бориб, форслар ва уларнинг дини ҳақида ҳикоя қилиб, Муҳаммаднинг гаплари нимаси билан менинг гапларимдан чиройли? У ҳам мен айтиб бераётган - ўтганларнинг афсоналарини айтиб бермаяптими, дея ташвиқот юргиза бошлади. Қурайш бу гапларни одамлар орасида тарқатар эди. Шу билан бирга Муҳаммад айтаётган гапларни унга Жабр исмли насроний бир бола ўргатяпти, улар Оллоҳдан келган ваҳий эмас, деган гапларни ҳам тарқатар эди. Бу туҳматни авж олдириб юборгач, Оллоҳ Таоло уларнинг гапини рад этиб ушбу оятни нозил қилди:
وَلَقَدْ نَعْلَمُ أَنَّهُمْ يَقُولُونَ إِنَّمَا يُعَلِّمُهُ بَشَرٌ لِسَانُ الَّذِي يُلْحِدُونَ إِلَيْهِ أَعْجَمِيٌّ وَهَذَا لِسَانٌ عَرَبِيٌّ مُبِينٌ
– „Аниқки, биз уларнинг «Қуръонни Муҳаммдга бирон одам ўргатмоқда», дейишаётганини билурмиз. Лекин уларнинг бу даъволари пучдир, чунки улар ишора қилаётган кимсанинг тили ажамий (яъни, арабий эмас), бу Қуръон эса очиқ-равшан арабийдир“. [16:103]
12-бет
Бетлар: 1 2 3 4 5 6 7 8 9 10 11 12 13 14 15 16 17 18 19 20 21 22 23 24 25 26 27 28 29 30 31 32 33 34 35 36 37 38 39 40 41 42 43 44 45 46 47 48 49 50 51 52 53 54 55 56 57 58 59 60 61 62 63 64 65 66 67 68 69 70 71 72 73 74 75 76 77 78 79 80 81 82 83 84 85 86 87 88 89 90 91 92 93 94 95 96 97 98 99 100 101 102 103 104 105 106 107 108 109 110 111 112 113 114 115 116 117 118 119 120 121 122 123 124 125 126 127 128 129 130 131 132 133 134 135 136 137 138 139 140 141 142 143 144 145 146 147 148 149 150 151 152 153 154 155 156 157 158 159 160 161 162 163 164 165 166 167 168 169 170 171 172 173 174 175 176 177 178 179 180 181 182 183 184 185 186 187 188 189 190 191 192 193 194 195 196 197 198 199 200 201 202 203